Tales of bread and blood in Norway and USA

U januaru predstava PRIČE HLEBA KRVI gostuje u Bergenu (Norveška). Dva igranja, jedno u sklopu međunarodne Konferencije posvećene narativima, na Bergenskom univerzitetu, a druga za generalnu publiku.

PRIČE HLEBA I KRVI takođe gostuju i po Severnoj Americi:

Kolumbia, Južna Karolina, i Cousins Theatre, Ričmond, Virdžinija.

Sanja Krsmanović Tasić drži radionice studentima glume na Univerzitetu Južne Karoline (University of South Carolina ) i na Ričmond Univerzitetu (Richmond University)

 

 

TALES OF BREAD AND BLOOD performs in in Bergen, Norway in January. Twice performed, once as a part of the international conference dedicated to narratives, at the University of Bergen and once for the general public.

The performance also has a little tour in the USA:  Columbia, South Carolina, Cousins Theatre (Richmond, Virginia). Sanja Krsmanović Tasić does workshops with theatre students at the University of South Carolina and Richmond University.

Advertisements

“Tales of Bread and Blood” in Frankfurt, Germany

The essay in movement “Tales of bread and Blood” was invited to perform two times at the “Schultheater Studio Frnakfurt” on April 15. and 16.

The packed audience consisting of high school students, who came to see the performance in the organization of their schools and “Schultheater”, warmly welcomed the performance, and left the theatre full of impressions.

The feedback and post performance talks will be continued in their classrooms.

---

“Priče hleba i krvi” u Frankfurtu, Nemačka

Esej u pokretu “Priče hleba i krvi” je  gostovao 15.i 16. aprila u Frankfurtu, na poziv pozorišta “Schultheater Studio Frnakfurt”.

Predstave su igrane na engleskom  pred prepunim gledalištem srednjoškolaca, koji su organizovano došli da ih gledaju.

Mladi su odlično prihvatili predstave,  puni novih utisaka i saznanja.

Razgovori o predstavi i povodom predstave će se nastaviti planski u učionicama sa nastavnicima i pedagozima uključenim u ovaj kulturni događaj.

“Od dvadeset dva istaknuta termina i sintagme, za koje nam glumica kaže da su fusnote netom izvedene predstave, publika ima vremena da izabere tri ili četiri, kojima će autorka onda objasniti svrhu u svom stvaralaštvu, potkrepljujući to citatima iz stručne literature, ili će, uz obrazlaganje, izvesti odgovarajuću scensku vežbu, kao što je to ovog puta bilo na osnovu glagolske imenice „vrtenje“.

Jedna naizgled nepozorišna forma dobila je ovde svoj originalni pozorišni izraz, a glumica nije više reciklirala svoje staro iskustvo, nego je na osnovu njega pred nama, neusiljeno i vešto, u nizu mini etida punih značenja i lepote, publici pružila jedan iznenađujuće svež sadržaj. Tek su te i takve fusnoste uistinu ostvarile smisao eseja u pokretu.”

Zlatko Pakovic , DANAS, 3/02/2013.

“…The actress, spontaneously and skillfully, in a number of mini scores full of meaning and beauty, offers the public a surprisingly refreshing content.”

Zlatko Pakovic, “DANAS”, 3/02/2013.

 

Monodramsku predstavu „Priče krvi i hleba“ Sanje Krsmanović Tasić, čine njena sećanja, priče o precima, porodičnoj, ali i kolektivnoj tradiciji. Predstava je nastala iz potrebe da se suoči sa ličnim I društvenim nasleđem, odnosima između arhetipskih ženskih i muških principa, destruktivnosti politike. U ovom „eseju u pokretu“, kako je sama autorka definisala predstavu, ona odlučno raspravlja o tezi da je naša istorija vampirska u smislu toga da se napajala krvlju sopstvenog naroda. A reči Bertolda Brehta, da je nesretna zemlja kojoj su potrebni heroji, koje se u predstavi citiraju, ostaju kao eho, bumerang koji se nepestano vraća u svest gledaoca, udarajući je i izazivajući. Kada razmatramo društveni značaj predstave „Priče krvi i hleba“, pored tema koje nedvosmisleno definišu društveno-politčku bitnost, vrlo je važna i interaktivnost. Autorka koristi svaku priliku da gledaoce uvuče u tok predstave, podstičući na taj način njihovu participaciju. Tokom izvođenja nam ona postavlja pitanja, motiviše nas da ispričamo svoja sećanja, nudi nam čašice šljivovice koju sa njom i međusobno delimo. A nakon završetka zvaničnog dela, glumica nam daje mogućnost da izaberemo scene koje će posebno igrati, kao appendix, odnosno fusnote koje, kako je kaže, ima svaki esej, pa i ovaj koji je ostvaren u pokretu. Dvadesetak tih fusnota, otvorenih mogućnosti za izbor scena, projektuje se na zid, a publika je pozvana da odabere njih nekoliko, scena koje će nam Sanja Krsmanović-Tasić odigrati, kao na bis. Jedna od upečatljivih scenskih fusnota koje je publika izabrala je „Vrtenje“- glumica se u toj sceni dugo vrti oko sopstvene ose, objašnjavajući pri tome vrlo složena I zanimljiva značenja tog čina, u smislu uspostavlja kontrole nad telom i umom. Mogao se primetiti jasan porast interesovanja gledalaca, odnosno njihove intenzivnije reakcije kada postaju direktni učesnici, kreatori toka igre, akteri, ne samo odvojeni posmatrači. Žak Ransijer tvrdi da onog trenutka kada publika iz pasivnog položaja pređe u aktivni – nastaje političko pozorište, jer se na taj način, u tom momentu, oblikuje svest o mogućnostima promene, putem individualnog delovanja. Za Brehta je, slično, političko pozorište ono pozorište koje pokazuje da je društvo promenljivo.

Ana Tasić, LUDUS

“This performance was created from a need to confront a personal and social inheritance, the relationship between the archetypes of feminine and masculine principles and the destructive force of politics. The words of Bertold Brecht “Unhappy the land in need of heroes” that are quoted in the performance remain like an echo, a boomerang that keeps coming back into the consciousness of the spectator, hitting it and provoking it.”

Ana Tasic, “LUDUS-theatre journal”, January/February 2013.